در مورد ماهیت حقوقی شركت دو نظریه مختلف وجود دارد:
دسته اول معتقدند كه شركت قراردادی بیش نیست كه بین شركائ تنظیم می گردد و دسته دوم می گویند كه شركت تجارتی شخصیت حقوقی مستقل دارد.
دلایل دسته اول از این قرار است:
اولا: سهامدار قبلا با پذیره نویسی یا خرید سهام شركت رضایت خود را اعلام می نماید و چنین عملی در واقع امضای قرار داد شركت می باشد.
ثانیا: اختیارات مجامع عموی شركت ناشی از عقد است و سهامداران به مجامع مذكور اختیار می دهند تا تصمیمات در امور شركت بر مبنای اكثریت آرا اتخاذ گردد و بدین ترتیب اقلیت اراده اكثریت را مورد قبول قرار می دهند.
ثالثا: شركت سهامی به وسیله نمایندگان انتخابی اداره می شود كه این امر بر مینای عقد وكالت می باشد و آنان امین مالكین مشاع می باشند.
برابر نظریه شخصیت حقوقی دارائی شخصی سهامداران از آورده های آنان به شركت منفك و مجزا می گردد و در نتیجه طلبكاران شركت فقط حق دارند طلب خود را از طریق تعقیب از اموال شركت مطالبه نمایند و خود شركت نیز در صورت داین بودن می تواند اقدام به وصول مطالبات خود كند. بنابراین دارائی متعلق به شخص حقوقی منفك از دارائی اشخاص حقیقی كه شركت را تاسیس نموده اند می باشد.